جهت دریافت اشعار شب هشتم محرم به ادامه مطلب مراجعه کنید
حضرت علی اکبر علیه السلام ...
حتماً ز سینه قلب پدر کنده می شود
وقتی که بر زمین پسر افکنده می شود
افتد اگر خراش به یک ناخن پسر
پا تا سر پدر ز غم آکنده می شود
ای وای از دل پدری که مقابلش
گلبرگهای دسته گلش کنده می شود
بابا اگر که داغ جوان دید، ای خدا
تسلیتش کجای جهان خنده می شود؟
این یوسفِ که بود که اینبار واقعاً
دارد شکار گله ی درنده می شود
ارباب! این مگر که علی اکبر تو نیست
دارد شبیه بسمل پرکنده می شود
دیده ببند تا که نبینی تنش چه طور
پامال تیغ و نیزه ی برنده می شود
خون را گرفتی از گلویش تا نفس کشد
اما مگر عزیز دلت زنده می شود
گریه نکن اگر نشد آبش دهی حسین
ورنه امیر علقمه شرمنده می شود
زینب ز خیمه آمده تا یاری ات کند
دستش نزن حسین...پراکنده می شود
*******************************
برسان زود جوانان حرم را عباس
که بیارند به خیمه پسرم را عباس
دسترنجِ همه ی عمر مرا باد تکاند
جمع کن روی عبایم ثمرم را عباس
به زمین میزندم...،داغ جوان سنگین است
پس بگیر از دو طرف زیر پرم را عباس
زخم تیری که قرار است نصیب تو شود
کاش میدوخت به هم چشم ترم را عباس....
....تا نمیدیدم از این سوی به آن سوی زمین
پخش کردند تمام جگرم را عباس
زانویم تا شده اما به تو پشتم گرم است
نشکند کاش بلایی کمرم را عباس
اکبرم رفت تو هم گر بروی از دستم
پس به کی بسپرم این اهل حرم را عباس
بعد آن دیر نباشد که ببیند زینب
پنجه ای چنگ زده موی سرم را عباس
مکبر بابا
دشت لبریز ز چشم غضب آلود و حرامی ، پر و سر ریزِ سپاهی ، و سیاهی ، و همه منتظر تشنه لبی دیگر و ، دنبال سری دیگر و ، مشتاق تنی ، پیرهنی ، آمدنی دیگر از آن خیمه ی بی یار ، در این ظهر عطش بار ، در این حُرم شرر بار ، همه دل نگران ، تیغ زنان ، غرق در هلهله و ولوله و همهمه ناگاه ، صدایی همه جا پر شد و ، پیچید و سکوتی همه جا چیره شد و ، دیده‌ی این قوم ستم پیشه به آن گوشه ، که می آمد از آن ، تا دل جان صوت دل انگیز اذان ، خیره شده مات به نجوا همه گفتند ، که این کیست فرود آمد و ، از اسب همه خیره و استاده چو میخی به زمین ، پیرتری گفت صدای نفس پاک رسول است ، نوای لب بابای بتول است ، سکوتی همه جا چیره شده ، خیره شده یک نفر آرام ، سرانجام چنین گفت ، که آن ذکر اذان ، نغمه‌ی داوود کُش و صوت علی بن حسین است ، همان است که آنجاست ، چه زیباست ، چه رعناست ، چه غوغاست ، ساعتی بعد بیابان پر خون ، غرق در پیکر مجنون ، همه دیدند که اهل حرم از خیمه دویدند ، ز دل ناله کشیدند ، پی پیر غریبی ، که به کف داشت محاسن ، به لبش داشت شراره ، به جگر زخم نهانی و ، به چشمان ترش پرده ای از خون ، چه شده آه به دنبال جوانیست ، و بیتاب تر از برگ خزانیست ، و کم کم قدم آهسته شد و ، از نفس افتاد و ، استاده تماشای دلش کرد ، که می رفت به میدان ، چو پیمبر ، چو علی در دل خیبر ، جگرش سوخت و تنها نظری دوخت ، به آن قامت و گیسوی ، که از کودکیش شانه زده بر سر آن موی ، و بوسیده همان روی ، همی دست کشیده به سرش ، حسرت آن داشت که‌یکبار دگر صوت اذانش ، هیجانش همه جا پرشود ، اما پسرش رفت ، کسی گفت به گوشش ، که برادر ، به فدای تو و اکبر ، دل خواهر ، دل زینب ، لشکر از چهار طرف ، گرم فرار است ، سری نیست تنی نیست که بر زخم دچار است ، کسی گرم شکار است ، که فریاد امان از همه‌ی وسعت میدان به هوا خواسته ، انگار علی آمده ، شیریست ، که بیچاره نموده همه‌ی روبهیان را و ، ابوالفضل چه سرمست ، تماشاگر اکبر شده ، از اوج بلندی و به هر ضربه ی او نعره ی تکبیر کشد ، تا که علی تیغه ی شمشیر کشد ، حیف ، که یکباره دل زار پدر ریخت ، سرِ نیزه به پهلوی علی چنگ زد و ، آویخت و افتاد تنی در دل طوفان ، و سرِ نیزه و خنجر ، لب شمشیر ، سم اسب ، نوک تیر ، به هر ضربه پدر پیرتر و پیرتر و ، پیر و زمین گیر ، به هر ضربه هلالی تر و کاهیده تر ، افتاده ز جان سیر ، به هر ضربه، جگر چاک تر آمد ، قدمی بر سر زانو ، قدمی سینه زنان ، ناله کنان ، زخم زنان ، حاصل شمشیرزنان ، تا که رسد بر سرِ این رشته ی تسبیح ، سرِ آینه ای خرد شده ، بر سرِ صد حلقه ی زنجیر ، جدا گشته ز هم ، بر سر صد اکبر صدپاره ز هم ، بر سر صد رود ز یک چشمه ، پر از تیغ شکسته ، پر دشنه ، همه جا خنجر لب پَر ، سرِ بالین تمام دلش اکبر ، دو کف دست پر از خاک به سر ریخت ، دلش تنگ لبش بود و ، رُخی بر رُخش آهسته نهاد ، آه که از شرم و حیای پدری و پسری ، چند صباحی ست نبوسیده گل گونه ی او را، نزده‌شانه به مویش ، نه گرفته است در آغوش ، به ناچار ، دو صد تکه ی تیر و ، تنه‌ی تیغ ، کشید از بدنش، باز در آغوش کشیدش ، ولی افسوس ، فقط پاره ای از آن قد رعنا و ، فقط سایه ای از قامت طوبی و ، فقط چشمه ای از آن همه دریا ، چه کنم ، تا نفسی گیری و گویی فقط این را ، تویی بابا ، و زدش بوسه و جان داد ، سر نعش دلش ، باز کسی گفت به گوشش ، که برادر ، برادر به فدای تو و اکبر دل خواهر دل زینب
******
غم پدر
مُردم ز بس که بر بدنت‌بوسه می زنم برکام‌خشک‌و خنده‌زنت‌بوسه می زنم
شایـد لبــی گشــوده و بابا بخوانیم قامت خمیده بر دهنت بوسه می زنم
بوی تو می‌دهند نیزه‌و دشنه‌علی ببین بر نیزه های زخم تنت بوسه می زنم
هر سو دویده و بدنت جمع می کنم بر تکه تکه ی بـدنت بوسه می زنم
آرام تــا بـه روی عبا می گذارمت همراه عمه بر کفنت بوسه می زنم
******
ترسیم علی
من ناز را در چشم شهلایت کشیدم یک عالمی را مست و شیدایت کشیدم
ای یوسف دنیا دل یعقوب مان را مجنون آن گیسوی لیلایت کشیدم
عیسی ابن مریم را کنار جانمازت مات نفس های مسیحایت کشیدم
جبرییل حتی در هوایت بی مجال است بالا تر از هفت آسمان هایت کشیدم
تصویر سبز و کامل پیغمبری را وقتی که می کردم تماشایت کشیدم
آلاله های سرخ آن هم سرخ یک دست از گیسوانت تا کف پایت کشیدم
باید ضریح پهلویت بشکسته باشد وقتی تو را مانند زهرایت کشیدم
******
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد یک قطره بود و غرق شد و بیکرانه شد
آیینه بود و خــرد شد و تکه تکه شد تسبیـح بود و پاره شد و دانه دانه شد
******
گل باغ لیلا
گل باغ دل لیلا علی اکبر علی اکبر ای به دستت دل بابا علی اکبر علی اکبر
زینب آیینه و قرآن به روی دست گرفته شده پاره دل لیلا علی اکبر علی اکبر
برو اما پسر من پیش بابا قدمی زن ای قدمهات همچو زهرا علی اکبر علی اکبر
تشنه کامی پسر من پدرت تشنه تر از تو تشنه ات نیزه ی اعدا علی اکبر علی اکبر
دیده واکن پسر من سخنی با پدرت گو بی تو بابا شده تنها علی اکبر علی اکبر
دشمنم کف زند و من کف افسوس برایت دل بابا شده غوغا علی اکبر علی اکبر
رخ نهاده به رخ تو خواهر خونجگر من زینبم می کند آوا علی اکبر علی اکبر
نظری کن که ابوالفضل پریشان تو گشته خون چکان دیده ی زهرا علی اکبر علی اکبر
******
یابن طه
مدهوش جام اکبرم مانند ارباب مست سلام اکبرم مانند ارباب
من کیستم تا که دهم دل بر غم او در بین دام اکبرم مانند ارباب
من روز و شب مشتاق دیدار ماه تمام اکبرم مانند ارباب
کس مثل او مانند زهرا ره نمی رفت محو قیام اکبرم مانند ارباب
انظر الینا یابن طه یابن یاسین محتاج عشقم یا غیاث المستغیثین
در هر نگاه تو هزار الله اکبر خال سیاه تو هزار الله اکبر
ای فاطمه صورت علی صولت نبی خو بر روی ماه تو هزار الله اکبر
نذر دل زینب ببین بنشسته گوید در بین راه تو هزار الله اکبر
شد پیکر تو اربا اربا و پدر گفت در قتلگاه تو هزار الله اکبر
در لجه ی خون پیش بابا جان سپردی با سوز آهی تو هزار الله اکبر
ای مصطفی و مجتبی و حیدر عشق ای قد و بالای رشیدت محور عشق
بردی دل خون خدا با آن اذانت لرزید قلب کربلا با آن اذانت
زآن صبح عاشورا که آوازت رها شد بر دین حق دادی صفا با آن اذانت
زینب صدایت را شنید و سجده افتاد فریاد می زد ای خدا با آن اذانت
در کوفه هم حیدر اذان صبح می گفت شد زنده گو یا مرتضی با آن اذانت
بهر نماز صبح من هم گو اذانی تا که دلم گیرد شفا با آن اذانت
الله اکبر بر رسایی صدایت الله اکبر بر اذان کربلایت
******
ای گل عطشان ولی سیراب عشق ای هلال ابرویت مهراب عشق
جام چشمت می پرستم می کند بوی گیسوی تو مستم می کند
ماه بدر من رخ بی چون تو یک جهان لیلا شده مجنون تو
محو رخسار تو بدر و مشتری شد به بازار تو یوسف مشتری
ماه رویان در رهت بنشسته اند به تماشایت همه صف بسته اند
تا ببیند آسمان آن ماه را اشبه الناس رسول الله را
ای ز سر تا پای ختم المرسلین در شجاعت چون امیرالمومنین
دلبران را دلربا و دلبری یوسف لیلا علی اکبری
ای عنان گیر تو صد فوج ملک نور گیرد از تو خورشید فلک
طره ی گیسوی تو خم در خم است تو گل اشکی پدر چون شبنم است
ای همه اهل حرم دلداده ات ای شده امواج خون سجاده ات
آسمانم را تو هستی آفتاب جلوه کن بار دگر بر من بتاب
از شمیمت کربلا مدهوش شد بانگ تکبیرت چرا خاموش شد
خون تو با اشک من آمیخته زیر پایت یک جهان دل ریخته
ای مسیحا نیمه جانم کرده ای ای کمان ابرو کمانم کرده ای
غم به سینه راه آهم را گرفت داغ تو نور نگاهم را گرفت
ناله ها در بین مردم کرده ام خیز و بین من خیمه را گم کرده ام
یا به دست خویش چشمم را ببند یا به قاتل گو که بر اشکم مخند
ای که از داغت پدر را می کشی از چه دیگر بر زمین پا می کشی
من ز رویت بوسه می گیرم علی گر نیاید عمه می میرم علی
نرگس چشمان خود را باز کن باردیگر دلبری آغاز کن
سید محسن حسین
**************************
